Górskie wycieczki na Ukrainę mają w sobie coś z tajemniczości. Wyjazd ma miejsce wieczorem - praktycznie po ciemku. Tym razem o 23.00. Jazda autobusem przez całą noc. Świt obserwujemy z okien autobusu. Czasem jest to wschód słońca, a czasem zachmurzone niebo - jak to było tym razem.
Po około 9 godzinach jazdy, a więc około 9.00 rano zajechaliśmy nad wodospad w Kamionce. Z przyjemnością wychodzimy rozprostować kości.
Widać niemrawe barwy jesieni........
......... jednak o słoneczku można raczej pomarzyć.
Szaro i mokro.
No cóż trzeba przekąsić coś na śniadanko i przebierać do dalszej wędrówki.
Jeszcze ostatnie spojrzenia na wodospad. Oj dużo wody, a to znaczy, że w górach - ech, lepiej nie myśleć. Może nie będzie tak źle.
Najdziwniejsze, że nikt nie narzeka na pogodę. Po chwili wszyscy najedzeni i przebrani gotowi są do wędrówki.
Oczywiście w przeciwnym kierunku niż płynąca woda.
No i ostatecznie opuszczamy cieplutki autobusik.
Przechodzimy przez wieś Kamionka. Na początku wsi obelisk poświęcony mieszkańcom Kamionki poległym w walkach o wolność Ukrainy w latach 1940 - 1950.
Idąc przez wieś przenosimy się w inny świat - świat spokoju. Lubie te uśpione ukraińskie wsie - jakby z minionej epoki - tutaj nawet w deszczowa pogodę człowiek odpoczywa.
Mijamy cerkiew - trochę za nowa jak na otoczenie.
Ale dalej znów wszystko wraca do normy. Gdyby nie ten deszcz to byłoby nawet ładnie.
Powoli pniemy się do góry.
Oj - pogoda trochę poprawia się - coś widać. Od razu lżej idzie się.
To były tylko złudzenia. Powoli widać deszczową jesień. Żeby choć nie padało.
Idziemy coraz wyżej i wyżej.
Mówimy o deszczu, a to co...................
No tak zaczął padać śnieg. Pomimo wszystko jest on przyjemniejszy od deszczu - przynajmniej można go strząsnąć i nie moczy tak jak deszcz.
Śniegu coraz więcej. Idziemy gęsiego wydeptując ścieżkę. 
Jesień przeplata się zimą. Tak jak to w górach o tej porze roku.
Wyglądamy jak kolumna przemytników - no może trochę za bardzo kolorowa.
Im wyżej, tym więcej śniegu. Jeszcze wczoraj w Polsce grzało mnie słoneczko.
Niejeden zapytałby się jaka w takiej wędrówce przyjemność. Dla naszej grupki odpowiedź jest prosta - lubimy góry niezależnie od pogody.A żeby było jeszcze weselej to za tą przyjemność zapłaciłem.
Wreszcie jesteśmy na szczycie Łopaty. Widoczny obelisk upamietnia rozbicie oddziału niemiecko-węgierskiego przez oddział UPA w lipcu 1944 roku.
Dalsza wędrówka w zimowej scenerii. 
Śniegu coraz więcej. Ale fajna tajemnicza sceneria.
Kolorowy orszak.
Jeszcze trochę tej zimy.
Niestety, jak to bywa w górach, po wejściu trzeba zejść. No i zaczyna się zabawa. Przydałyby się saneczki - zejście byłoby zdecydowanie szybsze.
Ale zejście to nie wszystko. Teraz znów mamy jesień i strumyk pełen wody. Należy go sforsować.
Każdy to robi swoja wypróbowaną metodą.
Ważne, aby była skuteczna. Trzeba znaleźć się na drugim brzegu.
Wspaniała jesienna sceneria leśna.
No i wreszcie normalna jesienna droga.
Przynajmniej można zapomnieć o zimie.
Przynajmniej na razie.
Tej rzeczki nie musimy już forsować wpław.
Ani tej.
Doszliśmy do miejscowości Skole. Jeszcze spojrzenie za siebie na pasmo, które forsowaliśmy.
I już jesteśmy na końcu długiej podróży. Bądź co bądź jednym ciągiem wędrowaliśmy z Rzeszowa przez ponad 16 godzin."Sława Ukrainie - Sława Bohaterom" - pomnik w Skolu.
No i wreszcie w ciepłym i suchym autobusiku jedziemy na kolacyjkę i nocleg.
Jeszcze trzy dni wędrowałem po jesiennym Zakarpaciu. Pogoda już była znacznie lepsza i widoki ładniejsze. Choć od śniegu już nie można było uciec - przynajmniej na szczytach.W tym roku trasę tą pokonałem latem - jakże inna ona była, ale o tym za jakiś czas.
1 komentarz:
Zdjęcia ładne,ale nie można ich powiększyć - czy tylko u mnie?
Dawniej -we wcześniejszych wpisach dzieliłeś się z nami swoimi odczuciami - odszedłeś od tego ?
Prześlij komentarz