Świdowiec - częśc III - spotkanie

Podczas poprzednich wędrówek po paśmie Świdowca wielokrotnie wspominałem o tych którzy tam spędzają wiele czasu. Wspominałem o dzwoneczkowej muzyce. Będąc drugi raz nie było owieczek nad jeziorkiem, ale gdy weszliśmy na szczyt Bliźnicy zobaczyłem białe plamki - stadko owieczek.

 Jeszcze ostatnie spojrzenia ze szczytu Bliźnicy.

 Te ścianki przypominają mi klify w Anglii nad oceanem.

I znów te wspaniałe przestrzenie - tylko niebo za bardzo niebieskie - wole chmurki - aby tylko z nich nie padało.

 Czas ruszać na dół.

 W dole jeziorko Ivor, a w dali Drogobrat skąd rozpoczynała się piesza wędrówka.

 No i wreszcie miejscowi - owieczki.........

 i nie tylko.

 Ładnie wygląda ten biały punktowy łańcuszek.

 No i Ci którzy tutaj "rządzą".

 Ja tutaj rządzę i pomagam.

 Ładny jestem.

 A to moje królestwo.

Chwila rozmowy - miejscowi dziwią się, że chce nam się chodzić w taka pogodę. Nie było łatwo - upał i prawie bezwietrzna pogoda - jak na patelni.

Trzeba dopilnować swojego stadka - czy któraś owieczka nie ma zamiaru pójść swoja drogą.

Zgrany zespół.

 Owieczki pasa się spokojnie.

 Więc mogę chwilę odpocząć.

Żegnajcie - muszę ruszać w dalsza drogę - czeka jeszcze sporo do przejścia.

Znów można podziwiać wspaniałe widoki. Parę godzin temu byłem na dole przy jeziorku.

 Lekkie podejście i szczyt Żandarm. Kolejny na trasie.

I jak zwykle w górach - co jakiś czas miejsca wspominające tych co opuścili w nich ziemski świat. Góry zbierają swoja daninę - choć z drugiej strony............., ale to już moja słodka tajemnica.

Wędrując dalej myślę o rowerku. Gdyby ktoś mi go  go wciągnął na górę - nie koniecznie na Bliźnice - to wędrówka byłaby trochę szybsza i mniej uciążliwa, a widoki pozostałyby takie same.

 Czyż te drogi nie nadają się do wędrówki rowerkiem.

Kolejne spotkanie - tym razem krówki. Obserwując je można stwierdzić, że są szczęśliwe - nie spędzają czasu w jakiejś dusznej oborze lub na małym pastwisku. Maja przestrzeń o jakiej ich polskie siostrzyczki mogą sobie pomarzyć.

 No i chwila odpoczynku i ochłody - nawet na początku lipca spotykamy łaty śniegu.

 Czas ruszać dalej.

 Żegnają nas krówki.

 I dalej wędruje podziwiając wspaniałe widoki.

 Przydałby się rowerek.

 Marsz takimi drogami - w upale nie należy do przyjemności. Otuchy dodają widoki.

Koniec kolejnego etapu wędrówki po połoninach Świdowca. Są one większe i wyższe niż całe nasze Bieszczady, nie wspominając już o połoninie Wetlińskiej i Caryńskiej.

To jeszcze nie koniec wędrówki po rejonie Świdowca. następne za jakiś czas.

Na koniec jeszcze jedna sprawa. Ostatnio wędrówki ukazują się nieregularnie. Jeżeli ktoś chce otrzymywać informacje o nowych wędrówkach proszę o podanie adresu e-mail - będę przesyłać informację.