Rok temu 1 sierpnia ponownie wyruszyłem z Wołosatego na Przełęcz Bukowską.
Kiedyś to musiała być nawet ruchliwa droga - są przy niej nawet znaki drogowe.
Po bokach fragmenty podmokłego lasu - jest ranek i chłodno.
O nie jestem sam - spotykam innego wędrowca. On swój domek nosi na grzbiecie.
Każdy wędruje swoja drogą.
No i przełęcz.
Widok na Rozsypaniec - w tym kierunku ruszę za chwilę.
Rozglądam się po okolicy. Jestem tutaj kolejny raz i za każdym razem wszystko wygląda inaczej. Przełęczy został poświęcony post z maja 2009 roku [zapraszam].
Przede mną pasmo gór - gdzieś daleko Kresowe góry - Ukraina.
A z tyłu droga którą dotarłem w to miejsce. Pomimo starego asfaltu polubiłem ją i czuję do niej sentyment.
Czas ruszyć w dalszą drogę. W dali pasma gór po stronie Ukraińskiej. W zeszłym roku nie myślałem, że będę oglądać Bieszczady z tamtej strony. Oglądałem w tym roku.
Wspinaczka na Rozsypaniec - widok na Przełącz Bukowską.
Dalsza wędrówka - pogoda ładna, ale............... - o tym przekonam się za parę godzin.
Wędrując na Halicz można delektować się wspaniałymi widokami.
Wędrówkę rozpocząłem wcześnie rano - o 7.30. A więc cichutko i spokojnie - pomimo pełni lata.
Ładne widoki - ale chmurki nie wyglądają ciekawie.
Gdzieś w dali najwyższy szczyt polskich Bieszczad - Tarnica. Pośredni cel wędrówki.
Wreszcie Halicz. Chwila odpoczynku. Podziwu nad widokami. W dali masyw Tarnicy oraz połoniny.
Oj trzeba się pospieszyć - pogoda powoli staje się coraz mniej ciekawa.
Ruszam dalej. mam nadzieję, że nie będzie deszczu.
Cel podróży daleko.
Znów słoneczko - ale na jak długo.
Trzeba pospieszyć się.
Chmury coraz ciemniejsze.
Znów słoneczko. Pomimo tego trzeba spieszyć się. Zaczyna grzmieć i robić się nieciekawie.
Ale jak tu nie zatrzymać się przy tych pięknych kwiatkach na łąkach.
Ale co dzieje się w dali.
No cóż na chwilkę wybieram kwiatki. Jeżeli ma zacząć padać to i tak nie zdążę uciec, a więc po co spieszyć się.
Przełęcz Goprowska - jeszcze kawałek i Tarnica.
No i zaczęło się.
Pól godziny lało i grzmiało. I nie było się gdzie schować. Trzeba było czekać na przełęczy. A potem mokrymi ścieżkami ruszyć na Szeroki Wierch.
Znów zaczęło świecić słoneczko.
I zmieniła się sceneria.
Drogi są mokre - po prostu bieszczadzkie błotko.
Jeszcze gdzieniegdzie widać czarne burzowe chmury.
Ale jak słoneczko podświetli to robi się przyjemnie. Przynajmniej trochę cieplej.
No ale czas schodzić na dół. 
Droga stroma i śliska. Chowam aparat.
Po godzinnym zejściu w błocie i wodzie doszedłem do Ustrzyk Górnych. Spacer był fajny. Nawet ta burza nie popsuła nastroju. Teraz szybko na zasłużony obiadek. Nie myślałem, że będzie to mój ostatni pobyt w Bieszczadach na przestrzeni półtora roku.
Wędrówka ta kończy czteroletnią moja twórczość na blogu. Pierwsza wędrówka miała miejsce w grudniu 2007 roku. Od tego czasu odbyłem 135 wędrówek zamieszczając 3597 zdjęć. Ocenę tej działalności pozostawiam tym którzy wędrują ze mną czytając blog.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz